#5 De Melkweg boven Tadzjikistan

Gedanst op een Tadzjiekse bruiloft, terug in de tijd gereisd, wodka leren drinken van een Tadzjiek, de Melkweg gezien, geleerd dat ik het Kirgiese ‘shorro’ nooit meer hoef te drinken en gelift in een oude Sovjettruck. En heel, heel veel waanzinnig mooie landschappen gezien. Een snelle greep van alles dat de laatste twee weken de revue is gepasseerd.

Na een overnachting in een hotel in Khorog, ging de rit over de Pamir Highway écht beginnen. Tien dagen lang over een (vaak onverharde) weg die geroemd wordt als een van de mooiste roadtrips ter wereld. Dat betekende ook: tien dagen homestays, tien dagen back to basic én tien dagen meer van de Tadzjiekse keuken dan goed is voor mijn maag 😉

Tadzjiekse bruiloft

  

Het mooie aan deze route is dat je ieder deel van de rit een totaal ander uitzicht voorgeschoteld krijgt. Vanaf Khorog reden we langs groene dorpjes naar Yamg, waar we middenin een Tadzjiekse bruiloft van de jongste zoon van de homestay-eigenaar vielen. Lees: veel gasten, veel eten, veel  spirit (= heel sterke wodka), veel muziek en veel dansen. De volgende ochtend aan het ontbijt lag de helft van de gasten nog her en der in hoekjes te slapen. Een geslaagd feestje, vermoed ik 🙂

Terug in de tijd

Na een bezoek aan een oud, half ingestort fort en de natuurlijke hot spring Bibi Fatima, reden we door de Wakhan Corridor naar een homestay in Langar, als tussenstop op weg naar Alichur.

   

Alichur is zo’n dorp waarvan ik dacht dat het niet meer bestond: geen stromend water, geen elektriciteit, twee waterpompen in het dorp, en in de wijde omgeving niet veel meer te vinden dan wat magere koeien die het verdorde gras zonder veel enthousiasme naar binnen werken. Wel ‘s avonds de mooiste sterrenhemel van de reis gezien, inclusief de Melkweg! En eerlijk, onze gastvrouw Rahima heeft misschien niet veel te bieden in de twee nachten die we in haar keuken sliepen, maar dat compenseerde ze ruimschoots met haar oprechte twee-voortanden-glimlach en enorme gastvrijheid.

Back to basic

  Alichur was basic, maar het zou nog veel erger worden, waarschuwde chauffeur Murat ons. Hij spreekt geen Engels, maar ‘No good!’ wist hij er met veel overtuiging uit te gooien. Toch reden we de volgende dag naar het jagerskamp Djarty Gumbaz. Ruim 70 kilometer van de ‘highway’ af, door een herfstgele vallei met heel af en toe een van de laatste Kirgiese yurts en een kudde yaks. Gelukkig bleek het jagerskamp lang zo slecht nog niet, er was zelfs een minizwembadje met warm water uit een van de natuurlijk hot springs. Door de koude wind en hoogte niet al te lange wandeling kunnen maken, toch mooie plek om geweest te zijn.

Wifi en walnootbomen in Kirgizië

 

De dagen erna bleven we zo rond de 4000 meter en stopten we voor een nacht in Murgab en daarna in Karakul. Onderweg passeerden we opnieuw besneeuwde bergpieken, gele bomen, verlaten karavanserais, en de eerste dorpen met voornamelijk Kirgiese inwoners. Net over de grens in Kirgizië, bij opnieuw een homestay in Sary Tash hebben we afscheid genomen van onze Tadzjiekse gids en chauffeur en werden we door een nieuw Kirgies/Russisch duo opgewacht. En dan, Osh! De tweede stad van Kirgizië, oftewel: een douche! Een normale wc! Een eigen kamer! Wifi! Restaurants! Heerlijk 🙂

Voor we goed en wel aan al die luxe gewend kunnen raken, rijden we door naar Arslanbob voor, jawel, een nacht in een homestay. Gewandeld door een walnootbomenbos naar twee watervallen. De een wat lastiger te vinden dan de ander. En toen de driehonderdste dorpeling aangaf dat het nog steeds een uur lopen was, hebben we genoegen genomen met een glimp in de verte en een man met een oude Sovjettruck gevraagd ons een lift terug te geven in de richting van de homestay.

Nog ruim een week blijf ik in Kirgizië en dan gaat de reis verder naar…China!